De overheid van de 21ste eeuw zal enkel een draagvlak krijgen bij haar burgers als ze de technologische mogelijkheden om gepersonaliseerd mensen te bedienen ook voor het algemeen belang benut. Dat zegt Wim De Waele, Executive Chairman bij de Antwerpse innovatie-hub The Beacon.
Laten we het maar direct toegeven. Van smart cities ligt noch de man in de straat noch de beleidsmaker echt wakker. Nochtans zullen beiden ‘s morgens via hun gps meteen de snelste route naar hun werk kennen. En de website waar ze gisterenavond iets besteld hebben, zal hen exact voorspellen dat ze in de namiddag rond 17 uur hun levering kunnen verwachten. Het internet heeft immers een economisch model mogelijk gemaakt waarbij ondernemingen niet langer op basis van brede macro-economische voorspellingen handelen, maar kort op de bal spelen op basis van gedetailleerde data die ze over u en mij in real time verzamelen.
Nood aan gedetailleerde data
De overheid heeft die stap echter nog niet gezet. Dat is alvast duidelijk gebleken tijdens de COVID-19-crisis. Ikzelf ben als macro-econoom gevormd en pas later informatietechnologie gaan studeren. Al snel werd me duidelijk dat de manier waarop deze disciplines naar de wereld kijken totaal verschillend is. Hetzelfde lijkt te gelden voor virologen en medische experten. Waar de virologen statistische modellen als uitgangspunt nemen voor brede maatregelen, werken dokters met individuele gevallen op basis van gedetailleerde data. Van de overheid verwacht de burger dan uiteraard dat het beste uit deze en andere disciplines gecombineerd wordt om snel en accuraat te handelen. Maar om verder te gaan dan brede maatregelen heb je gedetailleerde data nodig.
Ik hoop dat deze crisis iedereen wakker schudt en de smartcitiesconcepten uit het technologische verdomhoekje haalt.
Objectieve microdata
Micromanagement door regelgeving op basis van brede statistische trends is immers niet efficiënt en voor de moderne burger ongeloofwaardig. Op basis van objectieve microdata kan je veel sneller en gerichter remediëren. Die benadering wordt bovendien gemakkelijker aanvaard als je er transparant over communiceert. Neem nu de fel geplaagde evenementensector als voorbeeld. Er geldt nu een absolute bovengrens voor het aantal deelnemers, maar waarom het type evenement en de omgeving niet meegenomen worden in de logica is mij een raadsel. Laten we het houden op een gebrek aan controleerbare data, wat een eerste stap zou moeten zijn. Je kan echter ook verder gaan. Onze organisatie is betrokken in een Europees project om via intelligente armbandjes mensen te kunnen opvolgen na een bezoek aan een concert of sportwedstrijd (voor hen die de befaamde app niet kunnen of willen downloaden).
Coronacrisis als katalysator
Het zijn evidente denkpistes. Jammer genoeg is de overheid hier niet klaar voor, want de infrastructuur om de nodige data te verzamelen en intelligent te verwerken is er (nog) niet. Wat betreft onze privacy zijn de regelgevende kaders aanwezig. Het is enkel een kwestie van er pragmatisch mee om te gaan om zo spoedig mogelijk ons sociale en economisch leven terug op te pikken. Voor mij persoonlijk geldt in elk geval de regel: liever overal een armbandje dan overal een mondmasker.
Ik hoop dat deze crisis iedereen wakker schudt en de smartcitiesconcepten uit het technologische verdomhoekje haalt.